Wanneer een moeder emotioneel niet afgestemd kan zijn op haar kind door (generationeel) trauma is hechtingsproblematiek onvermijdelijk. De gevolgen daarvan zijn merkbaar in het volwassen leven. Een moederwond kan zorgen voor dochters die tevergeefs blijven zoeken naar erkenning, pleasegedrag of reddersgedrag vertonen of zich juist onnodig klein maken om niemand tot last te zijn. Zoons die hun pijn verdoven met drank, vermijdend en roekeloos gedrag of een vlucht in tinderdates. Of zich volledig in een carrière storten waardoor ze emotioneel net zo afwezig zijn voor hun eigen kinderen.
Een gebrek aan moederliefde kan voelen als een grote innerlijke leegte, die vaak onbewust kan zorgen voor ongezonde coping mechanismen waardoor we onszelf lichamelijk of mentaal verwaarlozen en struggelen met het ouderschap. Om het bevroren gemis te ontdooien moet het eerst (h)erkend worden, zodat we contact kunnen maken met onze pijn en tijd nemen om hierom te rouwen.
We kunnen onze moeder niet veranderen maar we kunnen ons bewust worden van hoe we omgaan met ons gemis. Liefde en waardering van partners, vriendinnen, familieleden of collega’s kan helend werken. Evenals een therapeut die er voor je is en jouw pijn samen met jou verdraagt. Leren van jezelf te houden is mogelijk zodat je vanuit verbinding met jezelf kunt ontvangen waar elk mens naar verlangt: liefde.
